Ga naar de inhoud

Zohra Othman

  • Deelname aan internationale missies naar Palestina en Palestijnse vluchtelingenkampen
  • Procedures tegen het hoofddoekenverbod in de school en op de werkvloer
  • Vormingen aan vrouwenorganisaties over de invoering van het nieuwe Wetboek Marokkaans Familierecht in 2001 en het internationaal privaatrecht in 2004
  • 2012 tot 2018 districtsschepen in Borgerhout
  • 1993 afgestudeerd aan de KUL
  • Advocaat bij de Balie Provincie Antwerpen sedert 26 juni 1995
Raf Jan en Zohra in het Antwerps justitiepaleis

Advocaat worden was mijn meisjesdroom. Ik was drie toen mijn ouders naar België zijn gekomen. Zij hebben veel opgegeven om hun kinderen een betere toekomst te geven. Mijn moeder had vaak heimwee naar haar sociaal netwerk in Marokko, dat merkte ik als klein meisje.

Toen al vond ik het onrechtvaardig dat mensen uit noodzaak hun land moeten verlaten. Ik wou ervoor zorgen dat niemand dat nog moest meemaken. Daarom werk ik in een geëngageerd advocatenkantoor, en dat was ook de basis van mijn politieke werk. Geld verdienen is niet het enige dat telt.

De laatste jaren is in familierecht veel veranderd – en ten goede, vind ik. Bij echtscheidingen wordt veel minder de conflictmodus aangezet. Justitie zet vaker in op bemiddeling bij familiale moeilijkheden. Ik ben daar zelf ook in geëvolueerd: ik ga veel meer samen met de cliënt op zoek naar een oplossing om het conflict te ontmijnen.

Toen ik als advocaat begon, was scheiden moeilijker. Je moest aantonen dat het huwelijk was mislukt door de fout van de ander. Zo kwam je automatisch in een conflictmodel terecht. Maar bij conflicten tussen gewone mensen ga ik altijd voor een duurzame oplossing.

Dat ligt anders in zaken tegen privébedrijven of de overheid. Ik word weleens moedeloos als ik wéér word geconfronteerd met een racismezaak: ‘daar gaan we weer’. Ik besef ondertussen dat geen enkele overwinning definitief is. Je moet blijven gaan om rechtvaardigheid te bekomen. Het houdt nooit op.

Een zaak die ik niet snel zal vergeten is het aanvechten van een schoolreglement dat een hoofddoek verbod in een Antwerpse school. Samen met meester De Lien voerde ik, namens één meisje dat anoniem is gebleven, hiertegen een procedure bij de Raad van State. We wilden voorkomen dat het een mediacircus zou worden. Het was nog in de tijd vóór Twitter en andere sociale media. Ik weet niet of we dat anders zouden overleefd hebben (lacht).

Toen we aankwamen bij de Raad van State in Brussel, beseften we pas wat we veroorzaakt hadden: extra politiebeveiliging, een speciale grote zaal,… De auditeur gaf ons een positief advies, maar de Raad wees het beroep af op basis van de procedure: er was volgens hen geen hoogdringendheid. Want meisjes kenden het reglement al in juni, maar waren pas in september een procedure gestart.

Als ik denk aan mijn ideale cliënt, dan denk ik niet aan een bepaalde zaak, maar aan een persoon. Aan iemand van wie ik het gevoel heb dat er een vertrouwensband kan komen. Daar gaat het voor mij ook over in een eerste consultatie. Als advocaat ben ik een juridisch raadgeefster, ik leg mogelijkheden uit en bespreek procedures. Maar de beslissing ligt bij de cliënt, ik zal nooit iets opdringen.

In familierecht is die vertrouwensband nog groter. De persoon die bij je komt legt een stukje van zijn leven in jouw handen. Als raadsvrouw begeleid je hem om uit dat conflict te raken. Je legt samen een weg af.

Racisme bestrijden moet een prioriteit worden voor justitie. Voor mij is dit een kankergezwel dat we moeten uitroeien.
Lees de getuigenissen van racismeslachtoffers, hoe ingrijpend dit is in hun leven. Racisme raakt je in je zijn en heeft een immense impact op het welzijn. De wetten zijn er, maar als het er op aankomt, doet justitie weinig.

Wanneer komt er een nultolerantie voor racisme, zoals we die bijvoorbeeld hebben voor het negeren van een stoplicht? Ik zie daar vandaag weinig animo voor, hopelijk is dat over tien jaar anders.

Ik vergelijk het met de ouders van verdwenen kinderen. Vroeger zag justitie hen ook als een blok aan het been, maar nu is hun inbreng bij het onderzoek vanzelfsprekend.

Ik hoop dat we over tien jaar hetzelfde kunnen zeggen van organisaties zoals Black Lives Matter. Dat zij erin geslaagd zullen zijn om de zero tolerance voor racisme af te dwingen.

Nieuws en publicaties