Ga naar de inhoud

Jan De Lien

  • Bijdragen voor De Administratieve Wegwijzer voor Vreemdelingen, Vluchtelingen en Migranten
  • Houder van het getuigschrift Bijzondere opleiding Cassatieprocedures in Strafzaken
  • Voorzitter bij het Bureau voor Juridische Bijstand bij de Balie Provincie Antwerpen sedert 2017
  • 2001: Master in de rechten Universiteit van Antwerpen
  • Advocaat bij de Balie Provincie Antwerpen sedert 22 oktober 2001
Raf Jan en Zohra in het Antwerps justitiepaleis

Misschien werd ik wel advocaat door het het anarchistische trekje in mijn persoonlijkheid: ik heb een gezond wantrouwen tegen gezag. En als de overheid mensen verkeerd behandelt, wil ik niet alleen advies geven, maar ook dingen kunnen afdwingen. Ik wil niet aan de zijlijn staan.

Als mensen hun verblijfsvergunning krijgen, kan hun leven eindelijk herbeginnen. En vaak met succes. Onlangs is de zoon van een ex-cliënt als huisarts gestart in mijn dorp. En dan ben ik ook een beetje trots.

Toen ik begon als advocaat, was vreemdelingenrecht geen sector waar juridische spitstechnologie werd bedreven. Gezinsherenigingen? Niemand kende dat. Nu is het allemaal extreem gereglementeerd. Want omdat wij heel erg technisch werkten, ging de andere kant ook zo werken. En het oneerlijke is dat zij de pen van de reglementering vasthouden. Dus zodra jij een gat in de wetgeving vindt, staan zij klaar om er een paar bakstenen in te gooien.

Administratief recht Ik doe graag de speciallekes in administratief recht, de dingen waarvan mensen zeggen: oh, doet een advocaat dat ook? C-attesten bijvoorbeeld. Scholen die een leerling een slecht kerstrapport geven, moeten ook remediëring aanbieden. Dat doen de meeste scholen wel, maar ze stellen daar zelden een dossier van samen. Dan heb je de mogelijkheid om dat C-attest aan te vechten. Niet klakkeloos omzetten naar een A-attest, maar op zoek gaan naar oplossingen.

De strijd tegen schijnhuwelijken levert soms hartverscheurende dossiers. Zo verdedig ik een koppel dat van het parket een positief advies kreeg, maar waarover de gemeente nog altijd twijfelt. Nu heeft die gemeente zelfs gecontroleerd hoeveel kilo vuilnis die mensen op straat zetten. Het Diftarsysteem dient om te berekenen hoeveel je moet betalen voor je afval. Het is geen systeem om te zien hoeveel mensen in een huis wonen. Dat is tragisch. Want die man zit in een gesloten instelling, terwijl zijn vrouw hoogzwanger is.

In het vreemdelingenrecht zou ik heel graag het besef zien dat we migratie niet kunnen tegenhouden, maar moeten kanaliseren. Dat je migratie moet toelaten op een gecontroleerde, menselijke manier. Dat betekent niet: open grenzen. Maar het is ook niet: elke vreemdeling die hier binnenkomt is er een te veel.

Vandaag is het bon ton om te zeggen: multiculturaliteit is een mislukking. Ik hoop dat we dat over tien jaar dat multiculturele toch omarmd krijgen. Of dat we tenminste vooruitgaan. En dat we de hoop niet opgeven, dat we blijven geloven dat we de de negativiteit kunnen verslaan.

Nieuws en publicaties